Czym jest i jak wygląda łuszczyca.

Łuszczyca to przewlekła choroba skóry o autoimmunologicznym charakterze, która może znacząco wpływać na życie pacjentów. Choroba ta jest wynikiem skomplikowanego oddziaływania wielu czynników, w tym genetycznych, immunologicznych i środowiskowych. Leczenie łuszczyce jest inne niż zmian trądzikowych i samo korzystanie z produktów takich jak Izotek nie wystarcza.

Łuszczyca charakteryzuje się nadmiernym rogowaceniem naskórka, co prowadzi do powstawania charakterystycznych zmian skórnych. Najczęściej są to czerwone plamy pokryte srebrzystymi łuskami, choć istnieje wiele różnych postaci łuszczycy, które mogą mieć odmienny wygląd i objawy.

Chociaż łuszczyca nie jest chorobą zakaźną i nie można jej przenosić przez kontakt z chorym, to jednak może stanowić wyzwanie zarówno dla pacjentów, jak i dla lekarzy. Objawy choroby, takie jak swędzenie, pieczenie i ból skóry, mogą wpływać na jakość życia pacjentów. Dodatkowo, łuszczyca często współistnieje z innymi schorzeniami, takimi jak łuszczycowe zapalenie stawów, co dodatkowo utrudnia leczenie i prowadzenie zdrowego stylu życia.

Dlatego też, diagnoza i leczenie łuszczycy są istotne, aby kontrolować objawy choroby, poprawić jakość życia pacjentów i zapobiec potencjalnym powikłaniom. Istnieje wiele skutecznych metod leczenia, które mogą pomóc pacjentom osiągnąć remisję i kontrolować przebieg choroby.

Skąd bierze się łuszczyca.

U zdrowej osoby proces dojrzewania i złuszczania naskórka trwa około miesiąca. Ze względu na równomierny przebieg tego procesu, jest on zazwyczaj niewidoczny gołym okiem. Jednak w przypadku łuszczycy, choroby niezaraźliwej i obecnie niestety nieuleczalnej, ten cykl trwa zaledwie 3-4 dni! W Polsce cierpi na nią od 2% do 6% populacji, co stanowi około 1 000 000 osób. Łuszczyca to nie tylko problem kosmetyczny. Ma podłoże autoimmunologiczne i niesie ze sobą ryzyko powiązane z innymi schorzeniami, takimi jak cukrzyca czy problemy psychiczne.

Rodzaje łuszczycy.

Łuszczyca to najczęstsza diagnozowana choroba dermatologiczna, która przyjmuje różne formy, różniące się wyglądem, umiejscowieniem, intensywnością zmian skórnych i rodzajem łuszczenia.

1. Łuszczyca zwyczajna (plackowata) – Najczęstsza postać (dotyczy nawet 90% chorych). Charakteryzuje się wykwitami wypukłymi, o kształcie okrągłym lub owalnym, pokrytymi charakterystyczną łuską. Zazwyczaj są one wyraźnie odseparowane od zdrowej skóry i lokalizują się przede wszystkim na nogach, ramionach, kolanach, łokciach, plecach. Rzadziej pojawiają się na twarzy, dłoniach, stopach i brzuchu.
2. Łuszczyca krostkowa – Skóra jest czerwona, opuchnięta i pokryta krostami z wydzieliną ropną. Występuje w dwóch postaciach: uogólnionej (jedna z najcięższych odmian łuszczycy) i miejscowej (na dłoniach i stopach).
3. Łuszczyca stawowa (Łuszczycowe Zapalenie Stawów, ŁZS) – To przewlekłe zapalenie stawów, które może występować z lub bez jednoczesnych objawów skórnych. Może wpływać na pojedyncze lub wiele stawów, a także wprowadzać zmiany w paznokciach.
4. Łuszczyca paznokci – Objawia się naparstkowaniem paznokci, żółtawymi przebarwieniami, zgrubieniem, matowością i łamliwością paznokci, a w cięższych przypadkach nawet oddzieleniem płytek paznokciowych.
5. Łuszczyca kropelkowa (kropelkowata) – Charakteryzuje się pojawieniem się małych grudek na różnych częściach ciała, często po infekcjach.
6. Łuszczyca wysiękowa (odwrócona) – Zmiany występują w fałdach skórnych, takich jak pachy, pachwiny i pod biustem, są czerwone, błyszczące i pokryte łuską.
7. Łuszczyca owłosionej skóry głowy – Zmiany występują na głowie, ale mogą rozprzestrzeniać się na czoło, kark i uszy, towarzyszy im świąd i często bywają mylone z innymi problemami skórnymi.

Jakie są przyczyny.

Łuszczyca to przewlekła i niezakaźna choroba zapalna, która wpływa na cały organizm, wywołując charakterystyczne zmiany skórne związane z nadmiernym rogowaceniem naskórka.

Choć dotyka ona około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, występuje rzadziej w Azji i Afryce. W Polsce, częstość występowania łuszczycy szacuje się na około 3%.

Nadal nie rozumiemy w pełni przyczyn tej choroby, mimo intensywnych badań. Niemniej jednak istnieje wiele czynników, które wydają się wpływać na rozwój łuszczycy:

1. Genetyczne – w tym polimorfizm genu HLA-Cw6.
2. Immunologiczne – związane z zaburzeniami komórek Langerhansa w naskórku i mechanizmami zależnymi od limfocytów T, zwłaszcza subpopulacji Th1 i Th17.
3. Środowiskowe – takie jak infekcje, niektóre leki (np. przeciwmalaryczne, beta-blokery, cymetydyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne), stres, palenie tytoniu, alkohol, ciąża, poród i menopauza.

Najczęściej zadawane pytania.

Nieleczona łuszczyca skutki.

Nieleczenie łuszczycy może prowadzić do wielu powikłań i utrudnień w życiu pacjenta. Chociaż łuszczyca nie jest chorobą zakaźną i nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia, jej wpływ na jakość życia może być znaczący.

Jednym z najpoważniejszych skutków nieleczenia łuszczycy jest pogorszenie się stanu skóry. Choroba może postępować, a zmiany skórne mogą rozprzestrzeniać się na większe obszary ciała. To może prowadzić do nasilenia objawów, takich jak swędzenie, ból i pieczenie skóry. Zmiany łuszczycowe mogą być także trudne do zaakceptowania estetycznie, co może wpływać na samopoczucie i pewność siebie pacjenta.

Ponadto, łuszczyca może prowadzić do powikłań zdrowotnych. Pacjenci z łuszczycą mają zwiększone ryzyko rozwoju chorób współistniejących, takich jak cukrzyca, choroby serca czy nadciśnienie. Wpływ łuszczycy na stawy może prowadzić do łuszczycowego zapalenia stawów, co z kolei może wpłynąć na zdolność wykonywania codziennych czynności i prowadzić do trwałych uszczerbków na zdrowiu.

Nieleczenie łuszczycy może również wpłynąć na sferę emocjonalną pacjenta. Swędzenie, ból i dyskomfort skórny mogą prowadzić do frustracji, stresu i depresji. Pacjenci z łuszczycą często doświadczają obniżonej jakości życia i trudności w nawiązywaniu relacji społecznych.

Dlatego też, leczenie łuszczycy jest istotne nie tylko dla poprawy stanu skóry, ale także dla zapobiegania potencjalnym powikłaniom zdrowotnym i poprawy jakości życia pacjentów.

Czy łuszczyca jest zaraźliwa.

Choroba łuszczycowa nie jest chorobą zakaźną i nie można jej przenosić poprzez kontakt z osobą chora. Jej rozwój jest wynikiem skomplikowanego oddziaływania czynników genetycznych, immunologicznych oraz środowiskowych, o których mowa wyżej w sekcji dotyczącej przyczyn łuszczycy.

Co robić po zakończeniu leczenia łuszczycy

W okresie remisji, gdy objawy chorobowe ustępują, istnieją czynniki, których warto unikać, aby nie wywoływać nawrotów choroby. Należą do nich:

• Ogniska zapalne – Na przykład zapalenie zatok, gardła lub próchnica mogą wpływać na zaostrzenie objawów trądziku.
• Infekcje – Infekcje skóry lub ogólnoustrojowe mogą pogorszyć stan skóry, dlatego warto dbać o higienę i unikać źródeł infekcji.
• Palenie tytoniu – Palenie papierosów może wpływać negatywnie na zdrowie skóry i zaostrzać trądzik.
• Wybrane leki – Niektóre leki, takie jak glikokortykosteroidy podawane doustnie, mogą mieć wpływ na stan skóry i trądzik. Warto konsultować się z lekarzem w przypadku stosowania takich leków.

Aby utrzymać skórę nawilżoną i zapobiec suchości, zaleca się stosowanie odpowiednich emolientów.

Łuszczyca a tatuaż – czy mogę go zrobić?

Jeśli cierpisz na łuszczycę i zastanawiasz się nad tatuażem, warto wziąć pod uwagę kilka czynników, zwłaszcza jeśli choroba nie obejmuje obszarów pokrytych łuskami. Według doktora nauk medycznych Doroty Sobolewskiej-Sztychny, osób, które:

• Stosują leczenie miejscowe, takie jak maści lub domowe metody,
• Nie mają zaawansowanego stadium łuszczycy,
• Obserwują objawy choroby jedynie na skórze głowy lub paznokciach,

Mogą rozważyć zrobienie tatuażu. Kluczowe jest wybranie renomowanego studia tatuażu, które przestrzega rygorystycznych standardów higieny i używa wysokiej jakości barwników. To gwarantuje bezpieczeństwo pacjenta, eliminując ryzyko zakażenia lub reakcji alergicznej.

Warto jednak zdać sobie sprawę z potencjalnych ryzyk. Istnieje możliwość, że w ciągu 10-20 dni po sesji tatuażu mogą pojawić się zmiany łuszczycowe w miejscu nakłucia igły.